Σώστε τους ελέφαντες: Φεβρουαρίου 2013

Ένα μάθημα που διάλεξα κατά τύχη, που έμαθα κατά τύχη την ύπαρξή του. Δωρεάν, μέσω ίντερνετ. Τί χαρά! Μπορώ να το παρακολουθήσω από το σπίτι, την ώρα που εγώ διαλέγω. Τί καλύτερο;

Ήταν, λοιπόν, αυτή η τύχη που μου άνοιξε ένα παραθυράκι προς έναν κόσμο που δεν είχα υποψιαστεί, τον κόσμο του βωβού κινηματογράφου. “Street Angel” του Frank Borzage, μία ταινία του 1928. Δεν ξέρω αν ήταν το μελόδραμα, αν ήταν η μουσική και η δύναμή της να υποβάλλει το συναίσθημα στον ακροατή, δεν ξέρω αν ήταν οι δύο εξαιρετικοί πρωταγωνιστές, αλλά έριξα το κλάμμα της ζωής μου και το ευχαριστήθηκα!

Εκ των υστέρων, σκέφτηκα αν εκείνο που με υπερ-συγκίνησε ήταν ακριβώς η έλλειψη του λόγου. Από παιδί ασχολούμαι συστηματικά με τον λόγο. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η έλλειψή του. Δεν ξέρω αν φταίει που έχουμε πήξει στα λόγια, στην υπερπληροφόρηση, στις λέξεις-λέξεις-λέξεις. Έχουμε γεμίσει τη ζωή μας με θορύβους (αναγκαίους ή και επιλεγμένους).

Η έμφαση εδώ είναι στη λέξη «γεμίσει». Δεν αντέχουμε πια τη σιωπή; Δεν αντέχουμε να δωθούμε ουσιαστικά σε κάτι; Δεν αντέχουμε τη συγκέντρωση;

Το βωβό σινεμά σε καλεί να του δωθείς απολύτως. Αν στρέψεις για μια στιγμή το βλέμμα σου, έχασες την ταινία. Μα αν τις δωθείς, τότε μεμιάς ο έρωτας των πρωταγωνιστών μιλάει τις δικές σου λέξεις....

Μας είναι απαραίτητες οι ιστορίες. Έτσι επικοινωνούμε, μαθαίνουμε, χαιρόμαστε. Αλλά κάπου έχουμε χάσει τις ισορροπία ανάμεσα στις ιστορίες που λέμε και σ΄αυτές που νιώθουμε. Ίσως επειδή έχουμε πάψει να χορεύουμε πια. Ή να καθόμαστε σιωπηλοί μέσα στη νύχτα. Ή να προσευχόμαστε. Δεν ξέρω. Ο άγγελος του Frank Borzage που θύμισε τί σημαίνει να βιώνεις με θάμβος τη ζωή.