Ρέιμοντ Κάρβερ / "Καθεδρικός ναός"

Διαβάζω τον «Καθεδρικό Ναό» του Ρέιμοντ Κάρβερ. Σκέφτομαι ότι μου αρέσουν τα διηγήματά του. Σκέφτομαι πόσο πολύ νοιάζεται ο Κάρβερ για την αγάπη. Την πραγματική αγάπη, αυτή που σε δένει με τους ανθρώπους και σε ελευθερώνει από τον εαυτό σου. Πόσο πολύ την έχουν ανάγκη οι ήρωές του, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι. Διάβασα κάπου ότι ο Κάρβερ γράφει διηγήματα που ανήκουν στο είδος του “dirty realism”, αλλά δεν ξέρω αν ο ρεαλισμός μπορεί στ’ αλήθεια να είναι κάτι άλλο παρά βρώμικος, μη ξεκάθαρος, πολύπλοκος, μη τακτοποιημένος. Έτσι δεν είναι η ζωή; Ο πόνος της μοναξιάς, ο πόνος της πείνας που δεν χόρτασε αλλά που εγώ/εσύ/ο ήρωας προσπαθούμε να τον μουδιάσουμε με ποτό/εξουσία/χρήμα/σεξ. Το να τολμήσεις να κοινωνήσεις με το πρόσωπο του άλλου, εκεί είναι το μυστικό της ζωής. Δεν είναι εύκολος δρόμος κι ας έχουμε διαβάσει βιβλία για την αγάπη κι ας μας έχουν πει για την ομορφιά του έρωτα κι ας έχουν περάσει αιώνες που η ανθρωπότητα ζει σε οργανωμένες κοινωνίες/οικογένεις/γάμους. Αντίθετα, το να δοκιμάσεις να ανοιχτείς στην πιθανότητα της αγάπης είναι άκρως επικίνδυνο. Ρισκάρεις όλα εκείνα που νόμιζες ότι έχουν σημασία, όλα εκείνα που νόμιζες ότι σε καθορίζουν, σε εξοπλίζουν, σε προστατεύουν, σε κάνουν αυτό που είσαι. Αλλά άλλος δρόμος ελευθερίας δεν υπάρχει. Αν δεν επιλέξεις την αγάπη, θα επιλέξεις κάτι άλλο, γιατί είσαι άνθρωπος και γεννιέσαι με την ανάγκη να πάψεις αυτόν τον πόνο της μοναξιάς που σε τρώει. Δεν είναι σέξι η αγάπη. Και είναι ενάντια σε κάθε σου ένστικτο επιβίωσης. Χρειάζεται την υπέρβαση του εγώ σου.

Δεν με νοιάζει η τεχνική του Κάρβερ (δηλαδή, ναι, με νοιάζει, αλλά δευτερευόντως). Εμένα με νοιάζει τί τον νοιάζει. Με νοιάζει τί λένε οι ιστορίες του. Με νοιάζει η θέση που παίρνει απέναντι στην ανθρώπινη εμπειρία. Ακόμα κι αν ο ίδιος δεν πέτυχε να ζήσει τη ζωή που ίσως να ήθελε. Με νοιάζει ο άνθρωπος.